ΜΕΤΡΗΣΕΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εδώ και πολύ καιρό μου έχει γεννηθεί μία απορία: Γιατί ο άνθρωπος έχει την έμφυτη μανία να μετράει.

Η πρώτη εμπειρία είναι στο σχολείο, όπου ειδικά στις αρχές η δασκάλα μετράει τα παιδιά της τάξης. Μερικές δεκάδες φορές την ημέρα… Για να διαπιστώσει, αν είναι όλα παρόντα.

Όσοι από εμάς έχουμε πάει στρατό βιώσαμε την αποθέωση της καταμέτρησης: στο στράτευμα μετριούνται τα πάντα, από τους φαντάρους (απόντες, κωλυόμενους, παρόντες) μέχρι τους κάλυκες που ξοδεύτηκαν στο πεδίο βολής. Για να μη μιλήσουμε για τον εξοπλισμό, δηλαδή τα όπλα, τις σφαίρες, τα μαξιλάρια, τις κουβέρτες, τα σεντόνια, τα κελύφια (άλλως μαξιλαροθήκες).

Η αποθέωση βέβαια της καταμέτρησης έχει να κάνει με την αναζήτηση στης επιτυχίας: δημοσκοπήσεις, μηχανάκια AGB, μετρητήρια επισκέψεων ιστοσελίδων και φυσικά των blogs. Και διάφοροι ματαιόδοξοι να παρακολουθούν τις μετρήσεις αυτές και να θεωρούν ότι είναι πολύ σπουδαίοι και άξιοι. Την ίδια ώρα βέβαια που όλοι λένε ότι οι μετρήσεις αυτές δημοσιοποιούνται με την επιφύλαξη τάδε, δείνα κ.ο.κ. Γιατί λοιπόν όλος αυτός ο ντόρος. Τα κόμματα αναζητούν δημοσκοπήσεις με διάφορες ειδικού ερωτήσεις (τύπου: ο αυριανός πρωθυπουργός πρέπει να είναι χορτοφάγος, οικολόγος, πατέρας μιας λεσβίας εθελόντριας αιμοδότριας στο Αφγανιστάν, η οποία στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την αναδόμηση κατεστραμμένων μυρμηγκοφωλιών στα δάση του Αμαζονίου;) πριν καν βήξουν. Εγώ πάντως όσες φορές έλαβα μέρος σε τηλεφωνικές δημοσκοπήσεις (αυτές που επικαλούνται διάφοροι στα δελτία των οκτώ) έδωσα για πλάκα απαντήσεις άλλα αντ’ άλλων. Και είμαι βέβαιος ότι το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι. Ωστόσο το μέλλον της χώρας (όχι μόνο της δικής μας) εξαρτάται από τα γκάλοπ. Παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Λες και δεν είναι ηλίου φαεινότερο το ποιος τραβάει στην παρούσα φάση και ποιος θα υποστεί πανωλεθρία στις επόμενες εκλογές. Αυτό μάλιστα δεν ισχύει μόνο τώρα, αλλά και διαχρονικά. Κι όμως οι πολιτικοί μας καταγράφουν αντιδράσεις. Όχι βέβαια περιοδεύοντας στη χώρα, την οποία υπηρετούν, αλλά αναλύοντας τα αποτελέσματα της τηλεφωνικής δημοσκόπησης αντιπροσωπευτικού δείγματος 100 ατόμων, από τα 10.000.000. Εκ των οποίων 100 οι μισοί τουλάχιστον τους δουλεύουν. Ωραία αντιπροσώπευση, αλλά θα προτιμήσω την ανεπαρκέστατη Βουλή.

Το ίδιο ισχύει και για τα ΜΜΕ, τις ιστοσελίδες και τα blogs. Δεν ξέρουμε δηλαδή ποια εκπομπή σκίζει και ποια προβάλλεται μόνο για τους συγγενείς των συντελεστών, οι οποίοι μπορεί μάλιστα να είναι και μεγλοπαράγοντες του μέσου που τις προβάλει. Στα blogs πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Υποτίθεται ότι το γράψιμο αυτό είναι κάπως ψυχοθεραπευτικό, το κάνεις για τον εαυτό σου. Τι σε νοιάζει λοιπόν πόσοι και αν σε διαβάζουν. Αν πάλι νομίζεις ότι αν είσαι ψηλά σε κάποια λίστα, η οποία όμως βασίζεται σε απόλυτα αναληθή ή εν πάσει περιπτώσει αμφισβητούμενα στοιχεία, έγινες συγγραφέας… έχασες μεγάλε. Αν θέλεις προσπάθησε στον πραγματικό στίβο, που λέγεται βιβλίο, εφημερίδα, περιοδικό. Από την άλλη μεριά πάντως βλέποντας ποιοι βαφτίζονται συγγραφείς και τι μας δίνουν αυτοί να διαβάσουμε δεν έχεις και άδικο να πάρεις αέρα και να σκεφτείς ότι αφού με διαβάζουν 10, 20, 100 άνθρωποι την ημέρα (τα αντιπροσωπευτικό δείγμα της παραπάνω παραγράφου) είμαι συγγραφέας, είμαι ο νέος Ντοστογιέφσκι.

Λίγη ψυχραιμία παιδιά. Ένα πληκτρολόγιο είναι. Πάτε και μια βόλτα στον καθαρό αέρα θα σας κάνει καλό…