Λίβανος 2006

Ο Λίβανος είναι μία χώρα, της οποίας την ύπαρξη οι περισσότεροι από εμάς, αλλά και μάλλον ολόκληρη η ανθρωπότητα την είχαμε ξεχάσει.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η χώρα αυτή μαστιζόταν από άγριο πόλεμο. Μετά τα πράγματα ηρέμησαν. Για λίγο.

Ξαφνικά κι εκεί που κανείς δεν το περίμενε άρχισαν οι βομβαρδισμοί το ξεκλήρισμα, ο ξεριζωμός. Οι «πολιτισμένες χώρες» έσπευσαν «με αεροπλάνα και βαπόρια» κυριολεκτικά να μαζέψουν τους υπηκόους τους. Μαζί και η Ελλάδα, η οποία έστειλε στόλο. Κάποια στιγμή μάλιστα ένα ελληνικό πλοίο έδωσε προτεραιότητα στη μεταφορά Αμερικάνων πολιτών, αφήνοντας σε πρώτη φάση τους συμπατριώτες εκεί. Βλέπεις πάντα μερικοί άνθρωποι δικαιούνται να έχουν προτεραιότητα. Έχουν περισσότερα δικαιώματα.

Ο Κόφι κάνει μία εξοργισμένη προφορική δήλωση, η οποία όμως στρογγυλεύει όταν αποτυπώνεται στο χαρτί προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Η Κόντι μας λέει ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα της εκεχειρίας. Αφήστε να βομβαρδίσουν λίγο ακόμη, δεν έληξε το ματς. Άλλωστε όσες περισσότερες βόμβες πέσουν, τόσο περισσότερες θα αγοράσουν όταν σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη.

Ο Ταγίπ λέει άσε και μένα μπάρμπα να ρίξω κάνα δυο μπαλωθιές γιατί στο Βόρειο Ιράκ ευδοκιμούν κάτι κουνούπια (οι Κούρδοι κατά την κ. Τσιλέρ) που με ενοχλούν.

Οι δικοί μας. Καταρχήν ύπνος βαθύς γιατί κάνει και ζέστη. Και μετά τσακωμός για το ποιος είναι πιο ανίκανος.

Δε με νοιάζει ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Οι νεκροί είναι πολλοί και από τις δύο πλευρές. Ο φανατισμός είναι πάντα λάθος. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι αυτό «το είναι νωρίς ακόμη, για να το σταματήσουμε». Και το θράσος αυτού που το πιστεύει και το επιβάλει. Και δεν υπάρχει κανένας να πει ένα αϊ σιχτίρ.

Οι παρθένες που αυτοκτονούν

Ξεφυλλίζοντας την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» έπεσα σε ένα απίστευτο άρθρο-αναδημοσίευση από τη Herald Tribune (Τουρκία: αυτοκτονίες γυναικών κατ’ εντολήν , Οι οικογένειές τους τις υποχρεώνουν για «λόγους τιμής» να βάλουν τέλος στη ζωή τους προκειμένου να μην τις εκτελέσουν συγγενείς, Καθημερινή 16 Ιουλίου 2006).

Πρόκειται για ένα άρθρο, το οποίο αναφέρεται στις πιέσεις που δέχονται νέες Τουρκάλες που ζουν στην τουρκική επαρχία να αυτοκτονήσουν, διότι αμαύρωσαν την τιμή της οικογένειάς τους. Οι επικεφαλής των οικογενειών αυτών μετέρχονται όλων των μέσων (χρησιμοποιούν ακόμη και sms) για να εξωθήσουν τις κοπέλες στην αυτοκτονία.

Ποιο είναι το φοβερό έγκλημα;

Το ότι κοίταξαν ένα αγόρι, το ότι ερωτεύτηκαν, το ότι έκαναν (άκουσον άκουσον) έρωτα με τη θέλησή τους!!! Σε παλαιότερες λέει εποχές το ζήτημα θα το αντιμετώπιζαν οι τσαμπουκαλήδες αυτοί με τα ίδια του τα χέρια (Το άρθρο κάνει λόγο ακόμη και για λιθοβολισμούς γυναικών). Όμως επειδή η Ευρώπη πιέζει για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι ποινές για τα «εγκλήματα τιμής» έχουν γίνει πολύ αυστηρά… Οπότε οι «μάγκες» φοβούνται ότι θα πάνε φυλακή και θα τους φύγει η μαγκιά…

Είμαι έξαλλος!!!

Γενικά ανατριχιάζω όταν η ιδεολογία ή η προσήλωση σε ένα δόγμα απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή. Και μη μου πείτε ότι φταίει που είναι μουσουλμάνοι, γιατί και τα δικά μας τα παλικάρια αν ήταν στο χέρι τους τα ίδια θα έκαναν!!!

Και σκεφτείτε ότι αυτά συμβαίνουν στην Τουρκία, δίπλα στο σπίτι μας!!! Η δε ατίμωση ισχύει ακόμη και στην περίπτωση που μια κοπέλα έχει πέσει θύμα βιασμού: σε βιάσανε άρα πρέπει να πεθάνεις. Και ο βιαστής μάλλον θα ρίξει την πρώτη πέτρα, παρότι βαριά αμαρτωλός. Κατά τα άλλα μας μάρανε η τελωνειακή ένωση και η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οποία βέβαια περισσότερο χρησιμοποιεί τα γεγονότα για να διαπραγματευτεί καλύτερα ανταλλάγματα, παρά αντιμετωπίζει την κατάσταση σοβαρά.

Στο μεταξύ τα κορίτσια αυτά, «οι παρθένες που αυτοκτονούν», προσπαθούν να βγάλουν άκρη και να σώσουν το τομάρι τους…

Ένα πράγμα με κάνει ακόμα πιο έξαλλο. Όλες οι θρησκείες κάνουν λόγο για αγάπη. Πώς γίνεται λοιπόν ένας τσάμπα μάγκας να την επικαλείται και να σε καταδικάζει σε θάνατο;;; Πώς γίνεται να απαξιώνεται έτσι η ανθρώπινη ζωή; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει αν ένας άνθρωπος επιτρέπεται ή όχι να ζήσει;

Λυπάμαι αν σας χάλασα τη διάθεση Κυριακάτικα, αλλά όπως σας είπα είμαι έξαλλος!!!

Ένας ακόμη καινούριος blogger σε αυτό το νέο παιχνίδι, το οποίο μας επιβεβαιώνει απλώς πόσο σπουδαίο πράγμα είναι το διαδίκτυο…

Βγαίνεις και καταθέτεις μιαν άποψη, την οποία ο άλλος μπορεί να σχολιάσει ακόμα και να σε βρίσει. Δε λέω να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε το βρισίδι, αλλά και η διαφωνία μέσα στη ζωή είναι, άσε που συνήθως άμα ακούς και προβληματίζεσαι είναι και δημιουργική.

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα πολλά και ποτέ τα εκτενή κείμενα. Σπάνια έχουν κάτι να πουν στο σύνολο της έκτασής τους. Από τα σχολικά μας χρόνια μία πολυσέλιδη εργασία ήταν κάτι το «καλό» ακόμη και αν δεν έλεγε τίποτε. Ειδικά στο διαδίκτυο, όπου η ταχύτητα είναι μείζον θέμα δε χρειάζεται να λες πολλά. Μπορείς να ελπίζεις ότι όλα θα προκύψουν μέσα από το διάλογο. Το έχει πει άλλωστε και ο μεγαλύτερος φιλόσοφος που έζησε ποτέ, ο Σωκράτης. Διαλεκτική μέθοδος, όπου η γνώμη του καθένα έχει αυτοτελή αξία και υπόκειται σε κριτική από την υπόλοιπη ομήγυρη.

Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι (bloggers και μη) που ξέρουν τι θα πει να παίρνεις μαζί σου τον αναγνώστη σου με δυο γραμμές. Και που δίνουν απλώς ένα ερέθισμα για συζήτηση, η οποία απογειώνεται. Να πεις μια κουβέντα και να τη συζητούν όλοι γύρω σου μερόνυχτα…

Ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί και κυκλοφορούν ελεύθεροι στο διαδίκτυο.

Καλή μας αρχή