Λίβανος 2006

Ο Λίβανος είναι μία χώρα, της οποίας την ύπαρξη οι περισσότεροι από εμάς, αλλά και μάλλον ολόκληρη η ανθρωπότητα την είχαμε ξεχάσει.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η χώρα αυτή μαστιζόταν από άγριο πόλεμο. Μετά τα πράγματα ηρέμησαν. Για λίγο.

Ξαφνικά κι εκεί που κανείς δεν το περίμενε άρχισαν οι βομβαρδισμοί το ξεκλήρισμα, ο ξεριζωμός. Οι «πολιτισμένες χώρες» έσπευσαν «με αεροπλάνα και βαπόρια» κυριολεκτικά να μαζέψουν τους υπηκόους τους. Μαζί και η Ελλάδα, η οποία έστειλε στόλο. Κάποια στιγμή μάλιστα ένα ελληνικό πλοίο έδωσε προτεραιότητα στη μεταφορά Αμερικάνων πολιτών, αφήνοντας σε πρώτη φάση τους συμπατριώτες εκεί. Βλέπεις πάντα μερικοί άνθρωποι δικαιούνται να έχουν προτεραιότητα. Έχουν περισσότερα δικαιώματα.

Ο Κόφι κάνει μία εξοργισμένη προφορική δήλωση, η οποία όμως στρογγυλεύει όταν αποτυπώνεται στο χαρτί προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Η Κόντι μας λέει ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα της εκεχειρίας. Αφήστε να βομβαρδίσουν λίγο ακόμη, δεν έληξε το ματς. Άλλωστε όσες περισσότερες βόμβες πέσουν, τόσο περισσότερες θα αγοράσουν όταν σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη.

Ο Ταγίπ λέει άσε και μένα μπάρμπα να ρίξω κάνα δυο μπαλωθιές γιατί στο Βόρειο Ιράκ ευδοκιμούν κάτι κουνούπια (οι Κούρδοι κατά την κ. Τσιλέρ) που με ενοχλούν.

Οι δικοί μας. Καταρχήν ύπνος βαθύς γιατί κάνει και ζέστη. Και μετά τσακωμός για το ποιος είναι πιο ανίκανος.

Δε με νοιάζει ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Οι νεκροί είναι πολλοί και από τις δύο πλευρές. Ο φανατισμός είναι πάντα λάθος. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι αυτό «το είναι νωρίς ακόμη, για να το σταματήσουμε». Και το θράσος αυτού που το πιστεύει και το επιβάλει. Και δεν υπάρχει κανένας να πει ένα αϊ σιχτίρ.