ΜΕΤΡΗΣΕΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Εδώ και πολύ καιρό μου έχει γεννηθεί μία απορία: Γιατί ο άνθρωπος έχει την έμφυτη μανία να μετράει.

Η πρώτη εμπειρία είναι στο σχολείο, όπου ειδικά στις αρχές η δασκάλα μετράει τα παιδιά της τάξης. Μερικές δεκάδες φορές την ημέρα… Για να διαπιστώσει, αν είναι όλα παρόντα.

Όσοι από εμάς έχουμε πάει στρατό βιώσαμε την αποθέωση της καταμέτρησης: στο στράτευμα μετριούνται τα πάντα, από τους φαντάρους (απόντες, κωλυόμενους, παρόντες) μέχρι τους κάλυκες που ξοδεύτηκαν στο πεδίο βολής. Για να μη μιλήσουμε για τον εξοπλισμό, δηλαδή τα όπλα, τις σφαίρες, τα μαξιλάρια, τις κουβέρτες, τα σεντόνια, τα κελύφια (άλλως μαξιλαροθήκες).

Η αποθέωση βέβαια της καταμέτρησης έχει να κάνει με την αναζήτηση στης επιτυχίας: δημοσκοπήσεις, μηχανάκια AGB, μετρητήρια επισκέψεων ιστοσελίδων και φυσικά των blogs. Και διάφοροι ματαιόδοξοι να παρακολουθούν τις μετρήσεις αυτές και να θεωρούν ότι είναι πολύ σπουδαίοι και άξιοι. Την ίδια ώρα βέβαια που όλοι λένε ότι οι μετρήσεις αυτές δημοσιοποιούνται με την επιφύλαξη τάδε, δείνα κ.ο.κ. Γιατί λοιπόν όλος αυτός ο ντόρος. Τα κόμματα αναζητούν δημοσκοπήσεις με διάφορες ειδικού ερωτήσεις (τύπου: ο αυριανός πρωθυπουργός πρέπει να είναι χορτοφάγος, οικολόγος, πατέρας μιας λεσβίας εθελόντριας αιμοδότριας στο Αφγανιστάν, η οποία στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την αναδόμηση κατεστραμμένων μυρμηγκοφωλιών στα δάση του Αμαζονίου;) πριν καν βήξουν. Εγώ πάντως όσες φορές έλαβα μέρος σε τηλεφωνικές δημοσκοπήσεις (αυτές που επικαλούνται διάφοροι στα δελτία των οκτώ) έδωσα για πλάκα απαντήσεις άλλα αντ’ άλλων. Και είμαι βέβαιος ότι το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι. Ωστόσο το μέλλον της χώρας (όχι μόνο της δικής μας) εξαρτάται από τα γκάλοπ. Παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Λες και δεν είναι ηλίου φαεινότερο το ποιος τραβάει στην παρούσα φάση και ποιος θα υποστεί πανωλεθρία στις επόμενες εκλογές. Αυτό μάλιστα δεν ισχύει μόνο τώρα, αλλά και διαχρονικά. Κι όμως οι πολιτικοί μας καταγράφουν αντιδράσεις. Όχι βέβαια περιοδεύοντας στη χώρα, την οποία υπηρετούν, αλλά αναλύοντας τα αποτελέσματα της τηλεφωνικής δημοσκόπησης αντιπροσωπευτικού δείγματος 100 ατόμων, από τα 10.000.000. Εκ των οποίων 100 οι μισοί τουλάχιστον τους δουλεύουν. Ωραία αντιπροσώπευση, αλλά θα προτιμήσω την ανεπαρκέστατη Βουλή.

Το ίδιο ισχύει και για τα ΜΜΕ, τις ιστοσελίδες και τα blogs. Δεν ξέρουμε δηλαδή ποια εκπομπή σκίζει και ποια προβάλλεται μόνο για τους συγγενείς των συντελεστών, οι οποίοι μπορεί μάλιστα να είναι και μεγλοπαράγοντες του μέσου που τις προβάλει. Στα blogs πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Υποτίθεται ότι το γράψιμο αυτό είναι κάπως ψυχοθεραπευτικό, το κάνεις για τον εαυτό σου. Τι σε νοιάζει λοιπόν πόσοι και αν σε διαβάζουν. Αν πάλι νομίζεις ότι αν είσαι ψηλά σε κάποια λίστα, η οποία όμως βασίζεται σε απόλυτα αναληθή ή εν πάσει περιπτώσει αμφισβητούμενα στοιχεία, έγινες συγγραφέας… έχασες μεγάλε. Αν θέλεις προσπάθησε στον πραγματικό στίβο, που λέγεται βιβλίο, εφημερίδα, περιοδικό. Από την άλλη μεριά πάντως βλέποντας ποιοι βαφτίζονται συγγραφείς και τι μας δίνουν αυτοί να διαβάσουμε δεν έχεις και άδικο να πάρεις αέρα και να σκεφτείς ότι αφού με διαβάζουν 10, 20, 100 άνθρωποι την ημέρα (τα αντιπροσωπευτικό δείγμα της παραπάνω παραγράφου) είμαι συγγραφέας, είμαι ο νέος Ντοστογιέφσκι.

Λίγη ψυχραιμία παιδιά. Ένα πληκτρολόγιο είναι. Πάτε και μια βόλτα στον καθαρό αέρα θα σας κάνει καλό…

Πολύ ευχαρίστως συνεχίζω και εγώ το παιχνίδι, στο οποίο μας έβαλε η Ελένη63.

1) Γεννήθηκα στο εξωτερικό από Έλληνες γονείς. Είμαι δηλαδή αυτό που λέμε Έλληνας της διασποράς.

2) Έχω γυρίσει στο μεταξύ στην Ελλάδα, όπου βγάζω πλέον το ψωμί μου αξιοπρεπώς (ελπίζω).

3) Επικοινωνώ αρκετά καλά με τους ανθρώπους και πολύ καλύτερα με τα ζώα, ειδικά με το σκύλο μου.

4) Μου αρέσει να ταξιδεύω και να κινούμαι γενικά. Το έχω άλλωστε συνηθίσει από μικρό παιδί.

5) Θα προτιμούσα γενικά να μη μεγάλωνα ποτέ…

Ιδού οι 5 που προτείνω για τη συνέχεια:

Παράγραφος
Gitsaki
Dawkinson
Anonymos και
Αθεόφοβος

ΓΡΑΝΙΤΑ ΑΠΟ ΒΙΝΥΛΙΟ

Με αφορμή το τελευταίο post της Ελένης 63 για την τηλεόραση και το trip down the memory lane, στο οποίο μας έβαλε, θυμήθηκα ορισμένες αγαπημένες μουσικές κυρίως εκπομπές (Π.χ. το Μουσικόρμαμα) και αναπόφευκτα τη μαγεία των δίσκων βινυλίου. Γιατί το βινύλιο πρωτίστως είναι το υλικό, από το οποίο φτιάχνονται (ναι ακόμα και σήμερα) οι δίσκοι LP, τα maxi singles και φυσικά τα δισκάκια 45 στροφών και όχι τα περίφημα vinyl φορέματα και μπλουζάκια.

Ο δίσκος (ή η πλάκα για τους παλιότερους) είχε μια μαγεία. Η μαγεία αυτή ξεκινούσε από το γεγονός ότι για πολλά χρόνια στην Ελλάδα πολλά πράγματα ήταν πολύ δυσεύρετα. Αν ξέφευγες δηλαδή λιγάκι από τη Madonna και τους Duran Duran την εποχή της έξαρσης της ποπ, άρχιζε και το δράμα σου. Υπήρχαν όμως δισκάδικα, στα οποία ξημεροβραδιαζόταν ο κόσμος (συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντος). Δεν αγόραζε απλά δίσκους (ατάκα μαμάς, φιλενάδας η ίδια και η αυτή: δεν μπορώ να καταλάβω, πώς μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες και να αγοράζεις δίσκους), μετείχε σε μιας μορφής τελετουργία. Άκουγε κάτι πριν το αγοράσει, χάζευε τα εξώφυλλα, συζητούσε, ενημερωνόταν και συναντούσε και φίλους. Ένα είδους πολιτιστικό καφενείο, γιατί ο δισκάς, πάντα μερακλής, κερνούσε και καφέ.

Μετά από την επίσκεψη και την προμήθεια, άρχιζε η επόμενη τελετουργία. Να πάρεις το καινούριο album στο σπίτι, να το ξετυλίξεις, να το βάλεις στο πικάπ και να αφεθείς στη μαγεία της μουσικής. Το εξώφυλλο χορταστικό, αν υπήρχε και ένθετο με στίχους και τίποτα άλλες πληροφορίες ήσουν πανευτυχής. Και φυσικά άκουγες ολόκληρο το δίσκο και ήξερες τα κομμάτια με το όνομά τους. Δεν έλεγες ρε Θανάση βάλε το 2 ή το 4, δε θυμάμαι καλά ποιο ήταν αυτό που μ’ άρεσε…

Σήμερα πάλι το χάος. Μαζική παραγωγή CD.
-Αλήθεια Γιώργο, έμαθα ότι έβγαλες καινούριο CD, καλορίζικο, το νούμερο 14 πιστεύω ότι θα πάει πολύ καλά.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ Κατίνα, το ξέρει άλλωστε και ο κόσμος και πρέπει να το ξαναπώ: η εκπομπή σου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ… πάμε παιδιά (αρχίζει το playback και ο Γιώργος ερμηνεύει… live (μάλλον dead) τις καινούριες επιτυχίες του.

Τα δισκάδικα πάνε. Τώρα είναι πολυκαταστήματα και αυτά. Ψάχνεις κάτι, ποτέ κανείς δεν ξέρει, εκτός αν πρόκειται για το «καινούριο του Ρουβά, έλα μωρέ αυτό που είπε και χτες στη Ρούλα…» (δεν έχω βέβαια τίποτα με το Σάκη, μια νοοτροπία περιγράφω).

Κρίμα πάντως γιατί ένα από τα αγαπημένα χόμπι που είχα εκφυλίστηκε. Δεν ήμουν ποτέ ούτε επεδίωξα να γίνω γνώστης. Παρακολουθούσα αυτά που μου άρεσαν και αναζητούσα και κάτι καινούριο. Εξακολουθώ να το κάνω, αλλά όχι με την παλιά τελετουργία. Ίσως τελικά μαζί με το βινύλιο (που έγινε σέξι φόρεμα) να χάθηκε και η μαγεία…

Ιδιωτικά Πανεπιστήμια

Μεγάλη καούρα μας δημιούργησε η αντιπαράθεση σχετικά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που πρόκειται να δημιουργηθούν μετά τη νέα (τρίτη) επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση.

Ειλικρινά δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω αυτόν το διάλογο.

Το πρώτο σημείο που με δυσκολεύει είναι οι αγωνιζόμενοι φοιτητές. Μου αρέσει ειλικρινά να μάχεται κανείς για τις ιδέες και πιστεύω ότι ο καθένας μας δικαιούται και να τις έχει και να τις εκφράζει. Ωστόσο το να βγω να δώσω αγώνα στα μετερίζια για τα ελληνικά πανεπιστήμια και να αποτρέψω τη δημιουργία άλλων σημαίνει ότι με ικανοποιούν. Και ειλικρινά πιστεύω ότι το επίπεδο (διδασκόντων και διδασκομένων) είναι πολύ χαμηλό. Όχι σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά η συνολική εικόνα είναι αναμφισβήτητα κακή. Και αυτό εκτείνεται στο σύνολο της ιστορίας που ονομάζεται πανεπιστήμιο, από τα κτίρια μέχρι τον πρύτανη. Και αναρωτιέμαι λοιπόν: είναι δυνατό να παίζεις ξύλο για τη διατήρηση αυτής της εμετικής κατάστασης. Δε λέω ότι θα μας σώσουν τα ιδιωτικά, αλλά γιατί δε βγήκαμε ποτέ στους δρόμους (παλιοί και τωρινοί φοιτητές) να διεκδικήσουμε καλύτερη παιδεία; Άγνωστο!!!

Περαιτέρω δεν καταλαβαίνω και τους καθηγητές. Τι φοβούνται δηλαδή. Ότι θα προκύψουν και άλλοι πανεπιστημιακοί. Όπως όταν τα ΤΕΙ έγιναν ΑΕΙ που άκουγες τον κ. καθηγητή της ανωτάτης σφουγκαριστικής να λέει: ε, όχι και ο καθηγητής των ΤΕι συνάδελφος!!! Τι είναι αυτά που λες τώρα.Και δόστου αγώνες στους δρόμους. Να διορθώσουμε κάνα γραπτό ή να θυμηθούμε να κάνουμε εξεταστική μπας και πάρει κάνα παιδί πτυχίο και προκόψει περιττεύει. Δεν έχω χρόνο τώρα.

Ο μόνος πραγματικός φόβος των ιδιωτικών ΑΕΙ είναι ότι θα δημιουργήσουμε μία ακόμη φάμπρικα παραγωγής άνεργων πτυχιούχων. Γιατί εκεί είναι το παραμύθι. Στη Ελλάδα έτσι κι αλλιώς πλέον όλοι έχουν ένα πτυχίο. Μα επειδή θα πάνε στο Manchester για physiotherapy (και όχι φυσιοθεραπεία) μα επειδή υπάρχουν τα πανεπιστήμια στις πρώην ανατολικές χώρες. Και μετά; Ανεργία και Άγιος ο Θεός. Αυτό πρέπει να φοβόμαστε, τη μανία δηλαδή του Έλληνα να σπουδάσει. Και όχι φυσικά από αγάπη στα γράμματα (εδώ μετά τις εξετάσεις καίμε τα βιβλία, όπως οι Ναζί και ο Μεταξάς), αλλά από αρχοντορχωριατισμό.

Ελλάς το μεγαλείο σου!!!

Bon week-end mes amis

Γιατί τόση επιθετικότητα;;;

Δεν ξέρω αν συνέβη και σε εσάς, πάντως εγώ από την ημέρα που γύρισα από τις διακοπές μου έχω πάθει πλάκα…

Μάλλον φταίει το ότι μετά από πολύ καιρό έκανα αρκετές μέρες διακοπές και πέρασα πολύ καλά. Είναι γεγονός ότι μετά την επιστροφή του κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, μου φαίνεται ότι επικρατεί ένας σχετικός χαμός.

Καίγεται η Θεσσαλονίκη στα πλαίσια της ΔΕΘ. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ εναλλάσσονται με τους αναρχικούς και κάνουν διαγωνισμό, ποιος θα πετύχει με το περίφημο εύφλεκτο κοκτέιλ τον Πρωθυπουργό… Και στη συνέχεια την πληρώνει το Πανεπιστήμιο, το οποίο φλέγεται άγνωστο γιατί. Α, και φυσικά οι επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν είχαν σκεφτεί ότι η περιουσία της κινδυνεύει να πάει από … εγκαίνια ΔΕΘ!!!

Θα μου πεις τα ίδια δε γίνονται συνεχώς. Μωρέ γίνονται απαντάω εγώ, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να την πληρώνουν πάντα οι παντελώς άσχετοι. Τί σχέση έχει δηλαδή η μη μονιμοποίηση του συμβασιούχου με το κάψιμο του ΑΠΘ και ακόμα χειρότερα με την περιουσία του Γιάννη, του Πέτρου κ.ο.κ. Η αδικία που νιώθει δικαιολογημένη είναι, καθώς κατά την προεκλογική περίοδο οι υποσχέσεις πέφτουν σύννεφο. Μετά την εκλογή όμως προκύπτει ότι δεν υπάρχει μία και άρα η υπόσχεση πέφτει στο κενό. Και όταν διαμαρτύρεσαι είσαι βαλτός, από την αντιπολίτευση, από τη CIA και από δεν ξέρω και γω από ποιον άλλον. Τι λέτε μωρέ; Δεν ξεφεύγετε λίγο από την αλαζονεία και το υφάκι.

Σε κάθε περίπτωση όμως όταν διαμαρτύρεσαι, όπως είναι και αναφαίρετο δικαίωμά σου θα πρέπει να περιφρουρείς και τον τρόπο και το είδος και την εικόνα της διαμαρτυρίας σου. Και κάθε φορά που κάποιος αλητήριος πάει να σου τη χαλάσει να αντιδράς. Διότι διαφορετικά κινδυνεύεις να συνδεθεί το αίτημά σου με τις καταστροφές και να χαθεί το νόημά του.

Studis on Strike (Οι φοιτητές σε απεργία)

Φθινόπωρο του 1998 στη Γερμανία. Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση αποφασίζει να επιβάλει δίδακτρα για τις σπουδές στα πανεπιστήμια. Η ανώτατη παιδεία στη Γερμανία είναι εν μέρει κρατική και δωρεάν, υπάρχουν όμως και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δεν υπάρχει βέβαια ο αντιεπιστημονικός και αντιπαιδαγωγικός θεσμός του ενός συγγράμματος, το οποίο μοιράζεται δωρεάν και διαβάζεται αναγκαστικά. Έτσι ο φοιτητής μαθαίνει καινούριες λέξεις όπως για παράδειγμα η λέξη βιβλιοθήκη, όπου δεν πηγαίνει (μόνο) για καμάκι, αλλά και για διάβασμα.

Στο θέμα μας όμως: για τους Γερμανούς δύο πράγματα είναι αυτονοήτως δωρεάν: η παιδεία και η χρήση των αυτοκινητοδρόμων (Autobahnen). Επιβολή διοδίου θα ισοδυναμούσε με πραξικόπημα.

Όταν έγινε η ανακοίνωση αυτή οι φοιτητές όλης της Γερμανίας βγήκαν στο δρόμο και έγινε ένα ωραίο πανηγύρι με πολύ κέφι και πολύ χιούμορ (κατά τόπους οργανώθηκε και τελετή ταφής της παιδείας!!!). Αν και γινόταν μεγάλη φασαρία (ως προς τον ήχο) στους δρόμους, οι οποίοι πάντως δεν έκλεισαν και μπορούσες να κυκλοφορήσεις, δεν άνοιξε ρουθούνι ούτε έγιναν συλλήψεις, ούτε καταστράφηκαν περιουσίες κ.ο.κ. Τελικά η ρύθμιση δεν πέρασε και η πολιτεία κλήθηκε να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα έξοδα με άλλους τρόπους. Έκλεισαν όμως μερικές σχολές.

Στη χώρα που γέννησε την παιδεία σύμφωνα με τα όσα περηφανευόμαστε όταν μιλάμε με τους κουτόφραγκους τι γίνεται;;; Οι αντιδράσεις (δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες, δεν το εξετάζω εδώ πέρα) συνοδεύονται πάντα από καταστροφές, πυρκαγιές, φόβο, μολότωφ, γνωστούς αγνώστους, ΜΑΤ, δακρυγόνα και πολύ μα πάρα πολύ ξύλο. Και γιατί όλα αυτά. Και προπαντός, τι σχέση έχουν με τα αιτήματα των φοιτητών;;; Και γιατί τα παιδιά αυτά που έχουν κάθε λόγο να είναι θυμωμένα και ζουν μέσα στην αγωνία με τα παραμύθια που τους πουλάνε δεν προσπαθούν τουλάχιστον να διαφυλάξουν τον αγώνα τους;;; Βασανιστικά ερωτήματα. Κι όμως στην Ελλάδα το φοιτητικό κίνημα έχει μεγάλη και ένδοξη ιστορία. Θα μου πεις όμως ρε φίλε τι τα θες. Όταν γιορτάζουμε την πιο ένδοξη στιγμή του κινήματος αυτού και υποτίθεται ότι καλούμαστε να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών που αψήφησαν τη ζωή τους για χάρη της ελευθερίας, ορισμένοι-άγνωστοι φυσικά πάντα- βρίσκουν την ευκαιρία να τα κάνουν γυαλιά κερφιά. Καταστρέφοντας ό, τι βρουν στο διάβα τους και λιανίζοντας στο ξύλο όποιον διαφωνεί. Στη γιορτή της νεολαίας και της δημοκρατίας.

Η αγανάκτηση είναι τις περισσότερες φορές δικαιολογημένη. Και πώς να μην είναι όταν οι κυριότεροι εκπρόσωποι του κινήματος αυτού (αυτοί που έζησαν γιατί κάθονταν στα πίσω έδρανα) εξελίχθηκαν σε ό, τι πιο συντηρητικό και διεφθαρμένο έχει να επιδείξει αυτός ο τόπος… Αυτοί που οδηγούν τα σημερινά παιδιά σε απόγνωση…

Υ.Γ.: Το τελευταίο δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Άλλωστε δε μ’ αρέσει να λέω ότι οι ξένοι τα κάνουν όλα καλύτερα. Κρατείστε το ακόλουθο: Λίγο μετά την απεργία των φοιτητών που σας ανέφερα πιο πάνω (Studis on Strike ονομάστηκε) επετράπη στη Γερμανία να λάβει μέρος σε πολεμική επιχείρηση του ΝΑΤΟ για πρώτη φορά μετά την ήττα της στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο βομαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας. Υπουργός Εξωτερικών που διαπραγματεύτηκε και πέτυχε αυτή τη μεγάλη «νίκη» ήταν ο γνωστός οικολόγος και αριστερός κ. Joschka Fischer του κόμματος των Πρασίνων. Φιλειρηνιστής, ο οποίος είχε συλληφθεί (από φωτογραφικό φακό και όχι τις αστυνομικές αρχές) να πετάει πέτρες σε αστυνομικούς κατά τη διάρκεια σε αντιπολεμική διαδήλωση. Πώς αλλάζουν οι καιροί, έ;;;

Λίβανος 2006

Ο Λίβανος είναι μία χώρα, της οποίας την ύπαρξη οι περισσότεροι από εμάς, αλλά και μάλλον ολόκληρη η ανθρωπότητα την είχαμε ξεχάσει.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η χώρα αυτή μαστιζόταν από άγριο πόλεμο. Μετά τα πράγματα ηρέμησαν. Για λίγο.

Ξαφνικά κι εκεί που κανείς δεν το περίμενε άρχισαν οι βομβαρδισμοί το ξεκλήρισμα, ο ξεριζωμός. Οι «πολιτισμένες χώρες» έσπευσαν «με αεροπλάνα και βαπόρια» κυριολεκτικά να μαζέψουν τους υπηκόους τους. Μαζί και η Ελλάδα, η οποία έστειλε στόλο. Κάποια στιγμή μάλιστα ένα ελληνικό πλοίο έδωσε προτεραιότητα στη μεταφορά Αμερικάνων πολιτών, αφήνοντας σε πρώτη φάση τους συμπατριώτες εκεί. Βλέπεις πάντα μερικοί άνθρωποι δικαιούνται να έχουν προτεραιότητα. Έχουν περισσότερα δικαιώματα.

Ο Κόφι κάνει μία εξοργισμένη προφορική δήλωση, η οποία όμως στρογγυλεύει όταν αποτυπώνεται στο χαρτί προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Η Κόντι μας λέει ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα της εκεχειρίας. Αφήστε να βομβαρδίσουν λίγο ακόμη, δεν έληξε το ματς. Άλλωστε όσες περισσότερες βόμβες πέσουν, τόσο περισσότερες θα αγοράσουν όταν σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη.

Ο Ταγίπ λέει άσε και μένα μπάρμπα να ρίξω κάνα δυο μπαλωθιές γιατί στο Βόρειο Ιράκ ευδοκιμούν κάτι κουνούπια (οι Κούρδοι κατά την κ. Τσιλέρ) που με ενοχλούν.

Οι δικοί μας. Καταρχήν ύπνος βαθύς γιατί κάνει και ζέστη. Και μετά τσακωμός για το ποιος είναι πιο ανίκανος.

Δε με νοιάζει ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Οι νεκροί είναι πολλοί και από τις δύο πλευρές. Ο φανατισμός είναι πάντα λάθος. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι αυτό «το είναι νωρίς ακόμη, για να το σταματήσουμε». Και το θράσος αυτού που το πιστεύει και το επιβάλει. Και δεν υπάρχει κανένας να πει ένα αϊ σιχτίρ.