ΓΡΑΝΙΤΑ ΑΠΟ ΒΙΝΥΛΙΟ

Με αφορμή το τελευταίο post της Ελένης 63 για την τηλεόραση και το trip down the memory lane, στο οποίο μας έβαλε, θυμήθηκα ορισμένες αγαπημένες μουσικές κυρίως εκπομπές (Π.χ. το Μουσικόρμαμα) και αναπόφευκτα τη μαγεία των δίσκων βινυλίου. Γιατί το βινύλιο πρωτίστως είναι το υλικό, από το οποίο φτιάχνονται (ναι ακόμα και σήμερα) οι δίσκοι LP, τα maxi singles και φυσικά τα δισκάκια 45 στροφών και όχι τα περίφημα vinyl φορέματα και μπλουζάκια.

Ο δίσκος (ή η πλάκα για τους παλιότερους) είχε μια μαγεία. Η μαγεία αυτή ξεκινούσε από το γεγονός ότι για πολλά χρόνια στην Ελλάδα πολλά πράγματα ήταν πολύ δυσεύρετα. Αν ξέφευγες δηλαδή λιγάκι από τη Madonna και τους Duran Duran την εποχή της έξαρσης της ποπ, άρχιζε και το δράμα σου. Υπήρχαν όμως δισκάδικα, στα οποία ξημεροβραδιαζόταν ο κόσμος (συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντος). Δεν αγόραζε απλά δίσκους (ατάκα μαμάς, φιλενάδας η ίδια και η αυτή: δεν μπορώ να καταλάβω, πώς μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες και να αγοράζεις δίσκους), μετείχε σε μιας μορφής τελετουργία. Άκουγε κάτι πριν το αγοράσει, χάζευε τα εξώφυλλα, συζητούσε, ενημερωνόταν και συναντούσε και φίλους. Ένα είδους πολιτιστικό καφενείο, γιατί ο δισκάς, πάντα μερακλής, κερνούσε και καφέ.

Μετά από την επίσκεψη και την προμήθεια, άρχιζε η επόμενη τελετουργία. Να πάρεις το καινούριο album στο σπίτι, να το ξετυλίξεις, να το βάλεις στο πικάπ και να αφεθείς στη μαγεία της μουσικής. Το εξώφυλλο χορταστικό, αν υπήρχε και ένθετο με στίχους και τίποτα άλλες πληροφορίες ήσουν πανευτυχής. Και φυσικά άκουγες ολόκληρο το δίσκο και ήξερες τα κομμάτια με το όνομά τους. Δεν έλεγες ρε Θανάση βάλε το 2 ή το 4, δε θυμάμαι καλά ποιο ήταν αυτό που μ’ άρεσε…

Σήμερα πάλι το χάος. Μαζική παραγωγή CD.
-Αλήθεια Γιώργο, έμαθα ότι έβγαλες καινούριο CD, καλορίζικο, το νούμερο 14 πιστεύω ότι θα πάει πολύ καλά.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ Κατίνα, το ξέρει άλλωστε και ο κόσμος και πρέπει να το ξαναπώ: η εκπομπή σου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ… πάμε παιδιά (αρχίζει το playback και ο Γιώργος ερμηνεύει… live (μάλλον dead) τις καινούριες επιτυχίες του.

Τα δισκάδικα πάνε. Τώρα είναι πολυκαταστήματα και αυτά. Ψάχνεις κάτι, ποτέ κανείς δεν ξέρει, εκτός αν πρόκειται για το «καινούριο του Ρουβά, έλα μωρέ αυτό που είπε και χτες στη Ρούλα…» (δεν έχω βέβαια τίποτα με το Σάκη, μια νοοτροπία περιγράφω).

Κρίμα πάντως γιατί ένα από τα αγαπημένα χόμπι που είχα εκφυλίστηκε. Δεν ήμουν ποτέ ούτε επεδίωξα να γίνω γνώστης. Παρακολουθούσα αυτά που μου άρεσαν και αναζητούσα και κάτι καινούριο. Εξακολουθώ να το κάνω, αλλά όχι με την παλιά τελετουργία. Ίσως τελικά μαζί με το βινύλιο (που έγινε σέξι φόρεμα) να χάθηκε και η μαγεία…

Ιδιωτικά Πανεπιστήμια

Μεγάλη καούρα μας δημιούργησε η αντιπαράθεση σχετικά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που πρόκειται να δημιουργηθούν μετά τη νέα (τρίτη) επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση.

Ειλικρινά δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω αυτόν το διάλογο.

Το πρώτο σημείο που με δυσκολεύει είναι οι αγωνιζόμενοι φοιτητές. Μου αρέσει ειλικρινά να μάχεται κανείς για τις ιδέες και πιστεύω ότι ο καθένας μας δικαιούται και να τις έχει και να τις εκφράζει. Ωστόσο το να βγω να δώσω αγώνα στα μετερίζια για τα ελληνικά πανεπιστήμια και να αποτρέψω τη δημιουργία άλλων σημαίνει ότι με ικανοποιούν. Και ειλικρινά πιστεύω ότι το επίπεδο (διδασκόντων και διδασκομένων) είναι πολύ χαμηλό. Όχι σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά η συνολική εικόνα είναι αναμφισβήτητα κακή. Και αυτό εκτείνεται στο σύνολο της ιστορίας που ονομάζεται πανεπιστήμιο, από τα κτίρια μέχρι τον πρύτανη. Και αναρωτιέμαι λοιπόν: είναι δυνατό να παίζεις ξύλο για τη διατήρηση αυτής της εμετικής κατάστασης. Δε λέω ότι θα μας σώσουν τα ιδιωτικά, αλλά γιατί δε βγήκαμε ποτέ στους δρόμους (παλιοί και τωρινοί φοιτητές) να διεκδικήσουμε καλύτερη παιδεία; Άγνωστο!!!

Περαιτέρω δεν καταλαβαίνω και τους καθηγητές. Τι φοβούνται δηλαδή. Ότι θα προκύψουν και άλλοι πανεπιστημιακοί. Όπως όταν τα ΤΕΙ έγιναν ΑΕΙ που άκουγες τον κ. καθηγητή της ανωτάτης σφουγκαριστικής να λέει: ε, όχι και ο καθηγητής των ΤΕι συνάδελφος!!! Τι είναι αυτά που λες τώρα.Και δόστου αγώνες στους δρόμους. Να διορθώσουμε κάνα γραπτό ή να θυμηθούμε να κάνουμε εξεταστική μπας και πάρει κάνα παιδί πτυχίο και προκόψει περιττεύει. Δεν έχω χρόνο τώρα.

Ο μόνος πραγματικός φόβος των ιδιωτικών ΑΕΙ είναι ότι θα δημιουργήσουμε μία ακόμη φάμπρικα παραγωγής άνεργων πτυχιούχων. Γιατί εκεί είναι το παραμύθι. Στη Ελλάδα έτσι κι αλλιώς πλέον όλοι έχουν ένα πτυχίο. Μα επειδή θα πάνε στο Manchester για physiotherapy (και όχι φυσιοθεραπεία) μα επειδή υπάρχουν τα πανεπιστήμια στις πρώην ανατολικές χώρες. Και μετά; Ανεργία και Άγιος ο Θεός. Αυτό πρέπει να φοβόμαστε, τη μανία δηλαδή του Έλληνα να σπουδάσει. Και όχι φυσικά από αγάπη στα γράμματα (εδώ μετά τις εξετάσεις καίμε τα βιβλία, όπως οι Ναζί και ο Μεταξάς), αλλά από αρχοντορχωριατισμό.

Ελλάς το μεγαλείο σου!!!

Bon week-end mes amis