Studis on Strike (Οι φοιτητές σε απεργία)

Φθινόπωρο του 1998 στη Γερμανία. Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση αποφασίζει να επιβάλει δίδακτρα για τις σπουδές στα πανεπιστήμια. Η ανώτατη παιδεία στη Γερμανία είναι εν μέρει κρατική και δωρεάν, υπάρχουν όμως και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δεν υπάρχει βέβαια ο αντιεπιστημονικός και αντιπαιδαγωγικός θεσμός του ενός συγγράμματος, το οποίο μοιράζεται δωρεάν και διαβάζεται αναγκαστικά. Έτσι ο φοιτητής μαθαίνει καινούριες λέξεις όπως για παράδειγμα η λέξη βιβλιοθήκη, όπου δεν πηγαίνει (μόνο) για καμάκι, αλλά και για διάβασμα.

Στο θέμα μας όμως: για τους Γερμανούς δύο πράγματα είναι αυτονοήτως δωρεάν: η παιδεία και η χρήση των αυτοκινητοδρόμων (Autobahnen). Επιβολή διοδίου θα ισοδυναμούσε με πραξικόπημα.

Όταν έγινε η ανακοίνωση αυτή οι φοιτητές όλης της Γερμανίας βγήκαν στο δρόμο και έγινε ένα ωραίο πανηγύρι με πολύ κέφι και πολύ χιούμορ (κατά τόπους οργανώθηκε και τελετή ταφής της παιδείας!!!). Αν και γινόταν μεγάλη φασαρία (ως προς τον ήχο) στους δρόμους, οι οποίοι πάντως δεν έκλεισαν και μπορούσες να κυκλοφορήσεις, δεν άνοιξε ρουθούνι ούτε έγιναν συλλήψεις, ούτε καταστράφηκαν περιουσίες κ.ο.κ. Τελικά η ρύθμιση δεν πέρασε και η πολιτεία κλήθηκε να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα έξοδα με άλλους τρόπους. Έκλεισαν όμως μερικές σχολές.

Στη χώρα που γέννησε την παιδεία σύμφωνα με τα όσα περηφανευόμαστε όταν μιλάμε με τους κουτόφραγκους τι γίνεται;;; Οι αντιδράσεις (δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες, δεν το εξετάζω εδώ πέρα) συνοδεύονται πάντα από καταστροφές, πυρκαγιές, φόβο, μολότωφ, γνωστούς αγνώστους, ΜΑΤ, δακρυγόνα και πολύ μα πάρα πολύ ξύλο. Και γιατί όλα αυτά. Και προπαντός, τι σχέση έχουν με τα αιτήματα των φοιτητών;;; Και γιατί τα παιδιά αυτά που έχουν κάθε λόγο να είναι θυμωμένα και ζουν μέσα στην αγωνία με τα παραμύθια που τους πουλάνε δεν προσπαθούν τουλάχιστον να διαφυλάξουν τον αγώνα τους;;; Βασανιστικά ερωτήματα. Κι όμως στην Ελλάδα το φοιτητικό κίνημα έχει μεγάλη και ένδοξη ιστορία. Θα μου πεις όμως ρε φίλε τι τα θες. Όταν γιορτάζουμε την πιο ένδοξη στιγμή του κινήματος αυτού και υποτίθεται ότι καλούμαστε να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών που αψήφησαν τη ζωή τους για χάρη της ελευθερίας, ορισμένοι-άγνωστοι φυσικά πάντα- βρίσκουν την ευκαιρία να τα κάνουν γυαλιά κερφιά. Καταστρέφοντας ό, τι βρουν στο διάβα τους και λιανίζοντας στο ξύλο όποιον διαφωνεί. Στη γιορτή της νεολαίας και της δημοκρατίας.

Η αγανάκτηση είναι τις περισσότερες φορές δικαιολογημένη. Και πώς να μην είναι όταν οι κυριότεροι εκπρόσωποι του κινήματος αυτού (αυτοί που έζησαν γιατί κάθονταν στα πίσω έδρανα) εξελίχθηκαν σε ό, τι πιο συντηρητικό και διεφθαρμένο έχει να επιδείξει αυτός ο τόπος… Αυτοί που οδηγούν τα σημερινά παιδιά σε απόγνωση…

Υ.Γ.: Το τελευταίο δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Άλλωστε δε μ’ αρέσει να λέω ότι οι ξένοι τα κάνουν όλα καλύτερα. Κρατείστε το ακόλουθο: Λίγο μετά την απεργία των φοιτητών που σας ανέφερα πιο πάνω (Studis on Strike ονομάστηκε) επετράπη στη Γερμανία να λάβει μέρος σε πολεμική επιχείρηση του ΝΑΤΟ για πρώτη φορά μετά την ήττα της στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο βομαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας. Υπουργός Εξωτερικών που διαπραγματεύτηκε και πέτυχε αυτή τη μεγάλη «νίκη» ήταν ο γνωστός οικολόγος και αριστερός κ. Joschka Fischer του κόμματος των Πρασίνων. Φιλειρηνιστής, ο οποίος είχε συλληφθεί (από φωτογραφικό φακό και όχι τις αστυνομικές αρχές) να πετάει πέτρες σε αστυνομικούς κατά τη διάρκεια σε αντιπολεμική διαδήλωση. Πώς αλλάζουν οι καιροί, έ;;;